Van manuscript naar boek – Geduld oefenen

Toen ik het ondertekende contract op de bus had gedaan, dacht ik dat het eindelijk zou beginnen. Een professionele redactie zou mijn manuscript onder de loep nemen en binnen een aantal weken zou ik de eerste van commentaar voorziene hoofdstukken ter goedkeuring terugkrijgen. Ik zou een half jaar ingaan waarin ik veel van de professionele aanwijzingen zou leren, nog meer dan van de workshops en cursussen die ik de afgelopen jaren op eigen houtje had gevolgd. Dit was namelijk het echte werk. Hier zaten de mensen die er het fijne van wisten.

Maar toen de klepjes van de grote rode brievenbus tot stilstand waren gekomen, bleef het van de kant van de uitgeverij opvallend rustig. Het bleef niet helemaal stil, maar na een reactie op een door mij toegestuurd idee voor de kaft volgende er een aantal weken niets. Geen aanwijzingen over welke stukken ik nog zou moeten herschrijven, geen voorstellen voor verbeteringen aan karakters of plot. Nu had de redactrice me bij onze ontmoeting de afgelopen zomer al wel laten weten dat, aan de hand van de gedeeltes die ze had gelezen, de verhaalstructuur er al goed uit zag. Hele stukken opnieuw schrijven zou dus hoogst waarschijnlijk niet aan de orde zijn. Buitensporig veel tijd zou het persklaar maken van mijn boek dus niet gaan kosten en, ondanks dat het ondertussen toch al weer herfst was geworden, de deadline van maart 2017 zou nog steeds gehaald worden. Maar toch, ik wilde aan het werk. Ik stond al weken in de startblokken om met de laatste fase van mijn debuut aan de gang te gaan.

Nu vertelde me laatst iemand die al wat ervaring op het gebied van het uitgeven van boeken had, dat uitgeverijen zo’n beetje standaard onderbemand zijn. Heel verrassend was dit nieuwtje voor mij niet. Toen ik namelijk van Zilverbron het bericht kreeg dat ze wel iets in mijn manuscript zagen, werd dit mailtje voorafgegaan door een excuus dat het wat langer had geduurd. Ook wist ik dat ik niet de enige was van wie ze het boek het komend voorjaar wilden uitgeven. Ik stuurde ze dus enkel nog een tweede (en een derde) ontwerpidee voor de kaft, een voorstel voor het promotiemateriaal en wachtte daarna geduldig af.

Maar wat doe je in de tussentijd? Een tip: ga niet zitten wachten bij je, al dan niet digitale, brievenbus. Het wachten zal dan alleen maar langer duren en je humeur gaat er onder lijden. Of je nu zit te wachten op de geredigeerde versie van je manuscript of nog moet horen of een uitgeverij überhaupt geïnteresseerd is in je verhaal, aan dat manuscript kun je voorlopig niets meer doen. Die taak ligt nu even in handen van anderen. Ik besloot dus één van de vele schrijftips die ik in de afgelopen jaren tegen was gekomen ter harte te nemen ging verder met andere van mijn schrijfgerelateerd projecten. Zo heb ik de afgelopen maanden mijn website onder handen genomen, zodat deze klaar is voor het promoten van mijn debuut. Ik ben begonnen aan een reeks blog-artikelen over wat er bij het uitgeven van zo’n eerste boek allemaal op me af komt, heb wat passages geschreven die uit kunnen groeien tot een volgend boek en ik ben ondertussen al weer druk in de weer met een idee voor een korte verhalen-reeks.

Toch heb ik het een maand geleden niet kunnen laten om even met de uitgeverij te bellen. Gewoon, om een beetje bij te praten. Om te informeren wat de stand van zaken was en of mijn ondertekende contract in goede staat was aangekomen. Ze vonden dat geen probleem. Ze hadden het behoorlijk druk, ook met de promotie van de boeken die dit jaar al waren uitgekomen, maar ze verzekerden me dat ik de eerste geredigeerde hoofdstukken begin december in mijn schoentje kon verwachten. Ik was weer gerustgesteld. En bovendien wist ik toen dat ik in november, de NaNoWriMo-maand, nog fijn even de tijd had er een compleet nieuwe novelle uit te gooien. 🙂