Van manuscript naar boek – De kennismaking

Mijn boek gaat dus uitgegeven worden. Bij Zilverbron. En ondanks dat ik er al jaren naar toe heb gewerkt, voelt het toch wat onwerkelijk. Eerst was er na het “Wij zien wel wat in jouw manuscript”-mailtje de euforie, maar daarna begonnen de vragen zich op te stapelen. Wat houdt het redigeren in? Wat wordt daarbij van mijn kant verwacht? Hoeveel inspraak heb ik op het coverontwerp? En hoe zit het met het contract?

Op mijn eerste vragen kreeg ik per e-mail antwoord, maar omdat elkaar een keer in het echt spreken de samenwerking alleen maar ten goede zou komen, vroeg ik of ik een keer langs mocht komen. De redactie vertelde me toen dat ze in het voorjaar met hun boeken door het land zouden trekken en dat, naast afreizen naar hun kantoor, een bezoek aan hun kraam op één van de festivals waar ze zouden staan ook een optie was. Behalve de redactie zou ik daar ook een stel van hun schrijvers kunnen ontmoeten en naar hun ervaringen kunnen vragen. Castlefest nabij Lisse zou de eerstvolgende mogelijkheid zijn.

Het dagje Castlefest was, zoals ze beloofden, een zeer inspirerende ervaring. Ik zag hoe schrijvers hun eigen, en elkaars, boeken onder de aandacht brachten, de één met visitekaartboekenleggers, de ander met zelf ingesproken luisterversies van het boek en een derde zelfs met een complete kledinglijn. En allemaal vertelden ze maar wat graag aan hun fans wat voor avontuur het was geweest hun boek in de winkel te krijgen. Nu ben ik zelf nooit zo’n handtekeningenjager geweest, maar van de schrijvers die ik de afgelopen jaren heb leren kennen, heb ik met de aanschaf van hun nieuwste boeken gewacht totdat ik ze dat weekend zou ontmoeten. Sinds ik zelf schrijf vind ik zo’n persoonlijke krabbel voorin een boek maar wàt leuk.

Ik hoop dat jullie, beste collega-schrijvers, beseffen dat je leven, op het moment dat je besluit iets publiceerbaars te schrijven, drastisch zal veranderen. Niet alleen is schrijven enorm verslavend, ik kan zelf niet meer een afwas- of tandenpoetssessie afronden zonder deze minimaal één keer onderbroken te hebben om wat ideeën te noteren voor mijn volgende roman, houd er ook rekening mee dat je vriendenkring enorm zal uitdijen. En hetzelfde geldt voor je boekencollectie.