De fabel van de rups

Er was eens een rups die zijn bruine schoenen beu was. Elke ochtend opnieuw was het een hels karwei om ze allemaal aan te doen en tegen de tijd dat hij de laatste gestrikt had, was de zon al weer onder gegaan en kon hij ze allemaal weer uittrekken. Bovendien begon het leer op een aantal plekken vaal te worden. Het was dus tijd voor iets anders.

’Kijk eens,’ zei hij op een dag tegen zijn spiegel, ‘wat vind je hiervan?’
De spiegel keek toe hoe de rups zich in een coltrui wurmde.
‘Nou, als je mijn mening écht wilt,’ begon de spiegel.
Verder kwam hij niet, want op dat moment viel de rups om. Kronkelend probeerde hij zichzelf uit de trui te bevrijden, terwijl de mouwen zich als een cocon om hem heen wikkelden en de brede col langs zijn kop omhoog schoof.
De spiegel barstte zo hard in lachen uit, dat hij daadwerkelijk in honderden stukjes uiteen barstte.
De rups, intens verdrietig over het verlies van zijn spiegel, besloot dat truien toch niet zijn ding was en overleed aan de gevolgen van een hardnekkige polyester-allergie.

En de coltrui? Die leefde nog lang en gelukkig.