Getekend voor het leven

Dit is de eerste scene van het korte verhaal waarmee ik aan de Harland Awards van 2015 heb deelgenomen. Van de tweehonderd inzendingen eindigde dit verhaal op de dertiende plaats.

Toen ik haar weer tegen kwam droeg ze een jurk. Een ogenblik was ik verbaasd dat ik haar na al die jaren zo snel herkend had. Op de middelbare school had ze altijd spijkerbroeken gedragen. Nooit jurken of rokken. Wel liep ze in die dagen altijd met sjaaltjes rond, iets wat ze van stewardessen had afgekeken. Ik zag geen sjaaltje. Van haar voornemen stewardess te worden was waarschijnlijk niets terecht gekomen.
Ik stak over, benieuwd of ze mij nog zou herkennen.

‘Weet jij hoe laat het is?’ vroeg ze.
Ik had al een tijdje bij haar in de buurt gestaan, zoekend naar een passende openingszin. Ze keek me vragend aan, zonder een zweem van herkenning. Ik dacht aan hoe we samen ons huiswerk hadden gemaakt, de muziek die we samen hadden beluisterd, hoe ze een keer een bloempje op mijn hand had getekend. Niets daarvan zag ik in haar blik terug. Ik was voor haar niet meer dan een toevallige passant.
Net toen ze haar aandacht voor me begon te verliezen en de vraag aan iemand anders leek te gaan willen stellen, iemand die haar niet zwijgend bleef aanstaren, stak ik mijn hand in mijn jaszak. Ik haalde een viltstift tevoorschijn. Nieuwsgierig keek ze hoe ik de dop er van af trok. Terwijl de alcoholdamp in mijn neus prikte tekende ik een rechthoek op mijn pols.
Ik zag haar blik onzeker worden. Snel maakte ik met een paar blokkerige cijfers de tekening af en hield mijn arm voor haar omhoog.
08:15
Secondelang staarde ze zwijgend naar de getallen op mijn pols. Toen betrok haar gezicht.
‘Denk je soms dat je leuk bent?’
Haar lichtbruine ogen schoten vuur en vertwijfeld liet ik mijn arm zakken.
‘Als je de tijd niet weet, dan mag je dat ook gewoon zeggen, hoor. Je had net zo goed “07:23” of “14:02” op kunnen schrijven. Of “Wie dit leest is gek”.’
Mopperend draaide ze zich om.
‘Idioot.’
Ik keek een ogenblik naar mijn pols, toen pakte ik haar schouder beet. Geschrokken, maar nog steeds met ogen vol vuur, draaide ze haar hoofd om. Dwingend hield ik mijn arm voor haar neus. Ik weerstond haar priemende blik totdat haar ogen zich onwillekeurig even naar de stiftstrepen hadden gedraaid.
Haar ogen werden groot.
Ik zag de vonk van herkenning.
08:16

Dit was de eerste scene van het korte verhaal waarmee ik aan de Harland Awards van 2015 heb deelgenomen. Het hele verhaal is verkrijgbaar op deze website in PDF-formaat. Gratis, mits je me laat weten wat je er van vond 😉