Herlezing

Het boek stond al een tijdje niets te doen in mijn kast. Ondanks dat het een schitterend verhaal was had ik het nog steeds niet voor een tweede keer gelezen. Was het boek dan wel zo goed? Zeker weten. Ik zou het iedereen aanraden te lezen.

Ik pakte een pot aardbeienjam en legde het bij de rest van mijn boodschappen in het winkelmandje. Onder de ossenhaasjes lag het leesboek. Ik keek even rond en zette toen het boek tussen de pakken cornflakes, rechtop, alsof ik het in een boekenkast plaatste. Toen liep ik naar de kassa.

 
Ze was eigenlijk op zoek naar de hagelslag, maar haar blik werd naar het boek getrokken. Wat deed het daar tussen de cornflakes? Was het daar door iemand expres achtergelaten en was het de bedoeling dat zij het meenam om te lezen? Ze keek even besluiteloos om zich heen. Toen pakte ze het boek en bekeek de achterkant. Ze bladerde de eerste pagina’s vluchtig door en las een paar alinea’s. Oké, ze nam het aanbod aan. Ze legde het boek in haar winkelmandje en vergat bijna de hagelslag.

Het was inderdaad een goed boek. Ze had het laatste hoofdstuk tijdens de reis gelezen en vond het eigenlijk hartstikke jammer dat ze het al uit had. Haar halte werd omgeroepen en de trein minderde vaart. Ze wilde het boek terug in haar tas stoppen, maar bedacht zich en legde het boek voor het raam.

 
Teleurgesteld liet hij zich op de bank zakken. Toen hij de coupé binnenkwam had hij al gezien dat het boek niet meer op zijn plek voor het raam lag. Net nu hij vanochtend het laatste hoofdstuk zou gaan lezen. De afgelopen dagen had hij tijdens de reis van en naar zijn werk stukje bij beetje het boek doorgelezen, ‘s ochtends onder het genot van zijn ontbijt dat hij altijd in de trein opat. Het was één van de weinige boeken dat hem meteen had gepakt. Daarom had hij vanaf het begin het boek steeds in de trein achtergelaten. Dit verhaal behoorde ook door zijn medereizigers gelezen te worden. Maar nu bleek dat hij had gegokt en verloren. Jammer, hij was ontzettend benieuwd naar de ontknoping. Nou ja, hij wist in elk geval de titel nog. Vanmiddag maar eens bij een boekenwinkel langs gaan. Hij zette zijn bekertje koffie voor het raam en haalde zijn broodtrommel tevoorschijn.

 
“Kan ‘ie?”
Meestal wist hij het blindelings dat ze klaar was met een pagina. Geduldig hield hij het boek open op zijn schoot. Voordat hij met pensioen was gegaan had hij voor zijn werk veel moeten lezen. Hij was erin getraind in een korte tijd veel tekst tot zich te nemen. Het kon dan ook niet anders dan dat hij veel sneller las dan zijn wederhelft. Toen hij de eerste bladzijden van het leesboek had gelezen dat zijn vrouw in de trein had gevonden kon hij niet wachten totdat zij het boek uit had. Dus daarom lazen ze het verhaal tegelijkertijd. Het verhaal was zo boeiend dat hij het er wel voor over had na elke pagina een pauze in te moeten lassen.
“Wacht even, dit is spannend. Ik lees het nog één keer.”
Hij nam maar een slokje van zijn koffie en liet het kopje rusten op de bladzijde op zijn andere knie.

 
Het mobieltje dat naast haar op de bank lag maakte een trillend geluid. Ze legde het boek neer en las het sms-je van haar vriendin. Ze vroeg hoe het leesboek haar tot nu toe bevallen was. Nadat ze het in het park op een bankje had gevonden en zelf in een recordtempo had uitgelezen had ze het meteen aan haar gegeven en geëist dat zij het ook zou lezen. En ze had gelijk. Wat een spannend verhaal, ze kon gewoon niet stoppen met lezen. Tenminste, als ze niet telkens onderbroken werd door haar mobieltje. Ze legde het apparaat weer naast haar neer en zag dat het boek dicht was gevallen. Driftig bladerde ze naar de bladzijde waar ze gebleven was. Nee, dit had ze al gelezen. Ze was alweer een aantal pagina’s verder. Had ze maar een boekenlegger of iets dergelijks bij de hand. Ze had wel een pen bij zich. Daar ging haar mobieltje alweer. Snel zette ze een krabbeltje bovenaan de pagina en nam haar gsm op.

 
Het was een rare plaats om een boek tegen te komen. Hij was expliciet een platenzaak binnen gelopen om wat albums van de bands die ze tijdens hun laatste tournee tegen waren gekomen op te zoeken dus had hij niet verwacht in de platenbak een boek tegen te komen. Ook de eigenaar die achter de balie stond wist van niks, dus mocht hij als hij dat wilde het ding zo meenemen.

Het bleek maar weer eens dat hij de enige van de band was die nog enigszins geïnteresseerd was in lezen. Weliswaar was hij degene die tussen de repetities en opnames door hier het meeste tijd voor had, maar ook toen hun gitarist weer eens een keer te laat was verkozen zijn vrienden het halen van een bekertje koffie toch boven het lezen van een door hem aangeraden hoofdstuk.
Toch merkte hij dat hij steeds vaker vooruit zat te bladeren. Hij voelde dat ook hij steeds minder de rust kon vinden om even in zoiets als een boek weg te zakken. Met de deadline van hun volgende album had hij steeds minder tijd om te lezen. Toch bleef hij ontzettend benieuwd hoe het verhaal af zou lopen.

Hij had het uiteindelijk toch gedaan, de grootste fout die je bij het lezen van een boek kon maken. Ze waren bezig met de opbouw voor de presentatie van hun nieuwe plaat en hij had al een paar weken het boek niet meer in handen gehad. Hoewel hij nog maar net over de helft was had hij in een stil moment de laatste bladzijden gelezen. Toen wist hij de afloop van het verhaal. Het was wel jammer dat hij niet de tijd had om de hele opbouw naar de climax toe te beleven, maar hij hoefde er nu ook niet meer over wakker te liggen. Enigszins opgelucht legde hij het boek op de luidspreker.

 
Hij schatte dat een diepvrieszak stevig genoeg moest zijn. Hij stopte het boek erin en vouwde een stuk aluminiumfolie om de open kant heen. De strijkbout was ondertussen warm genoeg geworden en hij liet het een paar keer voorzichtig over het aluminiumfolie glijden. Daarna drukte hij even op de zak en merkte dat de lucht die erin was achtergebleven nergens ontsnapte.
Hij klom de kajuit uit en liet het boek overboord zakken. Toen hij nog jong was had hij vaak een brief in een fles in zee gegooid. Sommigen brieven daarvan waren nogal lijvig, maar dit was de eerste keer dat hij een compleet boek via het water verstuurde.

 
Ik vond het niet terug tussen de cornflakes, maar toch was ik zeer verrast het boek, mijn boek, na meer dan een jaar in mijn supermarkt terug te vinden. De kassière keek niet eens vreemd op toen ik ermee langs de kassa kwam. Ze maakte zelfs geen aanstalten het af te rekenen, maar keek me wel even met een glimlach aan, samenzweerderig bijna.
Thuis was ik meteen begonnen met lezen. Ik kon me nog grote delen van het verhaal herinneren, maar op de één of andere manier was het toch alsof ik het boek weer voor de eerste keer las. De bladzijden voelden anders aan, meer doorleefd, en ik telde een paar ezelsoren meer. Ze roken ook een beetje naar zeezout en dat paste wel mooi bij het feit dat de hoofdpersoon een schipper was. Toen het verhaal aanbeland was bij het oppikken van een vracht specerijen en ander te verschepen etenswaren ontdekte ik broodkruimels en geplette stukjes chocola tussen de bladzijden. Op het moment dat ik las over de geheimzinnige kaart die de schipper in het ruim van een verlaten boot vond had ik gebiologeerd een tijdje naar een lichtbruine cirkel zitten staren die door de tekst heen liep. De cirkel was omgeven door vreemde krabbels en tekeningetjes die ik ook op andere bladzijden tegenkwam. En toen ik bij het hoofdstuk belandde waarin hij haar voor het eerst sinds lange tijd weer terugzag zou ik zweren dat ik even haar parfum kon ruiken. In de vouw tussen de bladzijden zag ik iets blinken. Met enige moeite wist ik de lange haar er tussenuit te vissen. Het blonk goudgeel in het zonlicht.

Ik was zo benieuwd hoe het verhaal die keer zou aflopen.

Dit verhaal is gebaseerd op het fenomeen BookCrossing.