Badparels

Ondanks dat hij al een tijdje niemand meer voorbij had horen komen ging hij toch zo geruisloos mogelijk verzitten. Het moest al minimaal een half uur geleden zijn sinds hij zich in deze kast had verstopt. Hij was, vooral dankzij puur geluk, het gebouw ongezien binnen weten te komen, maar hij had door de constante stroom van mensen die hier werkten al meteen zijn toevlucht moeten nemen tot deze schuilplaats. Maar hij moest uiteindelijk toch een keer deze kast verlaten om achter het geheim van de ringvormige parels te kunnen komen. Zijn leermeester zat op hem te wachten.

Toen zijn meester hoorde dat een concurrent erin geslaagd was ringvormige parels te maken had hij eerst vol ongeloof gereageerd. Dat kon niet. Zoiets was onmogelijk. Parels hoorden bolvormig te zijn. Een andere vorm was ondenkbaar en hij kon het weten. Hij maakte al jarenlang deze sierraden. Kunstmatig, dat wel, en van een kwaliteit die het bij lange na niet haalde bij de door de schelpdieren gemaakte juweeltjes, maar hij verdiende er goed aan. Er was een markt voor. Hij maakte er colliers van, armbanden, broches, desnoods rozenkransen en telramen. Door hem lagen die mooie glimmende parels nu ook binnen het budget van de gewone man. Hij had wel eens geëxperimenteerd met onregelmatige vormen, maar om enkel een egale druppelvorm te maken bleek al moeilijk genoeg. Al lang geleden had hij geconcludeerd dat de bolvorm de enige natuurlijke vorm van de parel was. Andere vormen druisten tegen de aard ervan in of waren zelfs ronduit onmogelijk.
Zijn meester was er wel van op de hoogte dat ook anderen parelgroeibedrijfjes waren begonnen, maar hij had zich daar nooit echt zorgen over gemaakt. Hij was de eerste, hij was de grootste, dus de meeste mensen kochten zijn spullen. En zo zou het voorlopig ook wel blijven. Maar toen hij hoorde dat één van zijn grootste concurrenten kettinkjes verkocht bestaande uit ringvormige parels begon dat geloof toch wel een beetje te tanen. Zijn rivaal was er bovendien in geslaagd het groeiproces te verbeteren, want hij kon in de ringvormige juwelen geen zaagsneden ontdekken. Hij moest wel concluderen dat de parels tijdens het procedé al om elkaar heen waren gegroeid. Meteen had hij hem, zijn leerling, bij zich geroepen. Hij moest uit gaan zoeken hoe zijn concurrent dit gedaan had. Vanavond nog. En snel een beetje. En waag het niet zonder informatie terug te komen.

Hij was bij zijn meester in de leer gegaan om te leren hoe je parels moest kweken, niet om spion te worden. Daar had hij ook helemaal geen aanleg voor. Hij was een slechte toneelspeler en zou meteen door de mand vallen als hij zich voor zou proberen te doen als één van de werknemers hier. Maar hij zou wel moeten. Hoe kon hij anders achter het geheim van de parelringen komen.

Het werd zo stilletjes aan tijd om toch een keer in actie te komen. Buiten de kast was het al een tijdje stil. Als hij nu eerst eens op zoek ging naar iets waarmee hij zich kon vermommen, een werkjas en een grote pet bijvoorbeeld. Hij was de kast uit gestapt, maar toen hij aan het einde van de gang opnieuw voetstappen hoorde naderen had hij lukraak één van de gangdeuren open getrokken en was naar binnen gesprongen. Meteen realiseerde hij zich dat hij zichzelf daarmee nog meer in de problemen had kunnen brengen. Stel dat hij zonder te kijken een ruimte in was gevlucht waar personeel aan het werk was. Hij had per slot van rekening nog niets gevonden waarmee hij zich kon vermommen. De voetstappen passeerde hem gelukkig zonder te stoppen. Opgelucht stelde hij vast dat hij niet een drukke zaal binnen was gestapt. De deur bleek hem toegang te hebben geven tot een kleine bergruimte waarin zo te zien werkkleding hing. Het kledingstuk waar hij tegen aan stond was licht van kleur en rinkelde zacht als hij er langs wreef. Het leek op een lange trui die gemaakt was van honderden kleine aaneengeschakelde ringetjes. Ondanks het schemerdonker herkende hij het materiaal meteen. Het was de concurrent verdorie niet alleen gelukt ringvormige parels in één richting aan elkaar te laten groeien.
Een tijdje bleef hij in gedachten met de parelmoeren ringetjes tussen zijn vingers staan. Hij kon niet geloven dat er van dit kledingstuk meerdere exemplaren zouden bestaan. Zelfs met een geheime productiemethode moest het maken van dit kledingstuk een helse klus zijn geweest. Het was een meesterstuk. Als vermomming was het vest evenwel waardeloos. Ook had hij er nog steeds een hard hoofd in dat het hem, zelfs in vermomming, zou lukken achter het geheime procedé van de parelringetjes te komen. En zijn meester had hem duidelijk gemaakt dat hij niet onverrichter zake terug mocht keren. Hij kende zijn meester wel. Als zijn missie faalde was de kans groot dat hij een andere leermeester kon gaan zoeken. Hij zuchtte. Het was wel duidelijk wat hem te doen stond. Hij haalde het kledingstuk van de hanger.

Voorzichtig liet hij zich aan de andere kant van de muur naar beneden zakken. Daarna controleerde hij even of de parelringetjes de klim overleefd hadden. Hij had tijdens zijn weg het gebouw uit het truivormige kledingstuk uiteindelijk maar aangetrokken, want toen hij het over één schouder had gedragen was het daar steeds vanaf gegleden. Bovendien was het gewicht op deze manier ook beter verdeeld. Hij wilde het kledingstuk de stad uit smokkelen om het elders te verkopen. Daar zou hij een nieuwe leermeester kunnen zoeken en in de tussentijd kon hij de opbrengst van de parelmoeren trui goed gebruiken. Hij was verder niemand meer tegen gekomen en had het terrein rondom het gebouw verlaten door over deze muur te klimmen. Maar meteen achter de omheining werd hij opgeschrikt door naderende stemmen. Gelukkig stonden er tussen de muur en het voetpad waar het geluid vandaan kwam een stel struiken. Door de takken heen zag hij een wonderlijk uitgedost stel passeren. Vrolijk pratend liepen een vrouw in een witte jurk die versierd was met takjes groen en een man in iets dat op een wapenuitrusting leek voorbij. Hij zag nu ook in de verte andere mensen verkleed onder gekleurde lampionnen rondlopen. Hij was een gekostumeerd bal binnen gevallen. Misschien was dat ook zijn geluk. Met dit kledingstuk zou hij op straat te veel opvallen, maar hier kon hij zich gemakkelijk onder de gasten mengen. Hij had geen idee hoe snel de diefstal opgemerkt zou worden, maar het leek hem het beste zich hier even schuil te houden en zich te beraden over hoe hij het beste de stad uit kon komen.

Hij was op het stenen muurtje rondom een waterpartij gaan zitten. Niet alleen begon het parelmoeren vest toch wel wat zwaar te worden, ook dreigde zijn broek steeds af te zakken. Hij had zijn broekriem om het vest heen gegespt om er toch nog een beetje als een ridder in maliënkolder uit te zien. Ondanks dat het vest er te mooi uit zag voor een wapenuitrusting leek dit bij de feestgangers niet op te vallen. Niemand had hem in elk geval nog na gestaard. Althans tot nu toe nog niet.
Hij merkte dat er een grote groep bont verkleede gasten stil stond en zijn kant op keek. Opeens hoorde hij een geruis achter zich. Verschrikt sprong hij op want hij voelde iets kouds over zijn rug vallen. In de vijver waren de fonteinen aangesprongen. Onder het wateroppervlak waren ook gekleurde lichten ontstoken en de gasten stonden het schouwspel te bewonderen. De eerste stralen van de fontein vlak bij hem waren bij het opstarten over de rand heen gekomen. Terwijl hij met één hand onopvallend zijn broek omhoog hield mengde hij zich onder de toeschouwers.
Hij verschoof zijn hand iets om een betere grip op de rand van zijn broek te krijgen en merkte dat de geringde structuur van de trui scheef hing. Het leek net alsof het kledingstuk ergens een scheur had opgelopen. Waren er toch een paar ringetjes tijdens zijn klim over de muur beschadigd geraakt? Met zijn andere hand voelde hij op zijn rug. Hij verstijfde. Vervolgens baande hij zich snel een weg tussen de omstanders uit.

Hij had op een bankje in een uithoek van de tuin het parelmoeren vest uit gedaan en op zijn schoot gelegd. Er waren niet zomaar een paar ringetjes kapot gegaan, een groot deel van het rugstuk was gedesintegreerd, opgelost door het water dat de fontein over hem heen had gesproeid. Ook de concurrent van zijn meester was het niet gelukt de kwaliteit van de parels ver genoeg te verbeteren. Dit kledingstuk in een andere stad voor een goede prijs van de hand doen kon hij wel vergeten. Maar misschien was het niet meer nodig een andere leermeester te zoeken. Zijn meester zou maar wat blij zijn met zijn waarschuwing om van het idee voor parels in de vorm van badspeeltjes af te zien.