Popcorn

Onzichtbaar zwevend boven de zware regenwolken heeft ze haar sporen geloosd. Via de regendruppels waren ze op het veld terecht gekomen waar de maïs gezaaid was. Met het opschieten van de maïs zouden haar nakomelingen in de zaden terecht komen en voorzien zijn van genoeg voedsel voor hun eerste ontwikkeling.

Al die tijd had ze zich verborgen weten te houden voor de bewoners van deze planeet en had ze de groei van de maïskolven gevolgd. ‘s Nachts gleed ze voorzichtig tussen de stengels door en controleerde ze de planten. De gewassen stonden er goed bij. Voor de embryo’s die zich in elke maïskorrel bevonden waren er genoeg suikers, zetmeel en water aanwezig. Maar deze voedingsstoffen alleen zouden op een bepaald moment niet meer voldoende zijn. Bij de volgende fase in hun ontwikkeling zouden ze meer nodig hebben.

Ze was blij dat ze uiteindelijk deze planeet had gevonden. Ze had hier de optimale omstandigheden gevonden voor haar nageslacht. Het voedzame maïs zou voldoende zijn voor de eerste periode. Voordat het haar nakomelingen er aan toevertrouwde had ze de planeet eerst geruime tijd bestudeerd. Ze had ontdekt dat de maïsplanten erg geliefd zijn bij de tweevoeters die de gewassen verbouwen. Ze eten er graag van. Omdat het dieet van de tweevoeters ook uit andere voedingsstoffen bestaat bevat hun lichaam een grote vetvoorraad, dé voedingsstof die haar nakomelingen nodig hebben in de tweede fase van hun groei.

De maïsplanten zijn geoogste en ze is de kolven gevolgd naar dit terrein. Ze heeft zich onder een klein hutje dat aan de rand van het terrein staat verstopt. Aan de bedrijvigheid die er heerst concludeert ze dat in het gebouwtje boven haar de maïs klaargemaakt zal worden voor consumptie. Het verloopt allemaal precies volgens planning. De kolven met daaraan de maïskorrels zullen boven een hittebron langzaam gegaard worden en men zal er boter en suiker overheen doen. Daarna zullen haar nakomelingen voorzien zijn van genoeg voedsel om tot volledige ontwikkeling te komen. De tweevoeters arriveren in grote getalen in hun auto’s. Het hele terrein komt vol te staan en de eersten staan al in de rij om hun portie in ontvangst te nemen.

Een pijnscheut schiet door haar lichaam. Gealarmeerd tast ze haar omgeving af. Niemand van de tweevoeters heeft haar in de gaten. Toch voelt het alsof er iets niet in orde is. Weer doet een pijnlijke steek haar kort opschrikken. In het gebouwtje boven haar klinkt een ploffend lawaai. Wat gebeurt daarboven? Wat zijn ze met de maïs aan het doen? Ze voelt een lichte paniek opkomen. Het is te riskant om nu haar voelsprieten uit te steken en de situatie boven haar te onderzoeken. Er zijn teveel tweevoeters aanwezig die allemaal hun aandacht op de maïs gevestigd hebben. Ze mogen haar niet ontdekken, niet nu. Maar ze vreest dat haar nakomelingen in gevaar zijn. Het ziet een paar tweevoeters terug naar hun auto lopen met een zak maïs. Ze blijven even staan om met een paar andere individuen te praten, zodat ze even een blik kan werpen op hun portie. De maïs is geen maïs meer. Tot haar schrik ziet ze dat de maïs op een compleet andere manier bereid is. Ze ziet dat de korrels zo snel verhit zijn dat het aanwezige water in stoom veranderd is en het de schil van de vrucht heeft laten exploderen. Haar embryo’s kunnen tegen grote hitte, maar de afwezigheid van vocht, zelfs voor korte tijd, is in dit prille stadium dodelijk. Als haar nageslacht via de gepofte maïskorrels nu niet heel snel wordt opgegeten en in het lichaam van de tweevoeters in contact komt met water ziet de toekomst voor haar kroost er somber uit. Maar de tweevoeters lijken geen haast te maken met het verorberen van hun lekkernij. Velen zijn al terug in hun auto gaan zitten en lijken alleen aandacht te hebben voor een groot wit vlak waar beelden op geprojecteerd worden.

Ze maakt een snelle calculatie van de hoeveelheid lichaamsvet in haar eigen lichaam. De geprojecteerde beelden lijken een hypnotiserende werking op de tweevoeters te hebben. Als ze haar vele tentakels uitstrekt kan ze misschien nog onopgemerkt een deel van haar nakomelingen redden.

Hij leunt op het stuur en kijkt gespannen door de voorruit. Op het witte doek naderen de speleologen gewapend met zaklantaarns de ingang van de grot. De muziek zwelt aan ten teken dat ze nu voor het eerst het monsterlijke buitenaardse wezen te zien zullen krijgen. Hij merkt dat zijn vrouw naast hem ook gespannen is, iets wat hem verbaast. Normaal geeft ze niet zo om dit soort films.
“Harry?”
“Ja, schat?”
“Harry, kijk, een ruimtewezen,” fluistert ze.
“Nee, dat is maar schijn. Het lijkt alleen maar alsof het uit die donkere spelonk gaat komen. Maar in dit soort films duikt de aliën juist altijd vanachter de hoofdrolspelers op.”
“Ja, Harry, dat weet ik. Maar deze is bezig mijn popcorn op te eten!”

“… and the wife says yeah, Harry, I know, but this one’s eating my popcorn!”

Dit korte verhaal is gebaseerd op de bovenstaande zin uit de eerste ‘Men in Black’-film. Omdat de scene begint met deze tekst en dus de rest van het verhaal niet wordt verteld vroeg ik me af welk verhaal MiB-agent Kay aan het vertellen was. Bij deze mijn interpretatie.

Toen ik echter voor het verhaal de documentatie bij elkaar aan het zoeken was kwam ik er achter dat het om de punchline van een mop ging: farmer & rooster