Dit verhaal is zo kort, het past bijna in een sms’je

Vandaag de dag zijn telefoonwinkels heel ruim opgezet. En dat terwijl de gsm’s steeds kleiner worden. Het is bijna alsof je een lege winkel binnen loopt. Ik heb net een postzegelwinkel bezocht, een grotere overgang bestaat er niet.

Ook de verkopers staan verspreid door de ruimte, alsof ze zo de winkel nog iets gevuld willen laten lijken. Meteen snelt één van hen naar me toe. Kan hij me ergens mee van dienst zijn? Zoek ik een bepaald model? Met of zonder abonnement? We lopen langs de uitstalkasten en bepraten de verschillen tussen de mogelijke belbundels, besturingssystemen, het gemak van de touch-screen, de mogelijke app’s die er te downloaden zijn. Alle modellen hebben hoofdtelefoonaansluiting. Zo kun je via je mobieltje muziek beluisteren. Er zit een radioverbinding op, je kunt muziek downloaden of streaming via het net beluisteren. En dat alles met de handige bediening via het scherm. Had ik je al verteld dat dit model touch-screen-bediening ondersteunt? Ontzettend handig dat touch-screen. Fantastisch gewoon.

Opeens gaat er een gsm over. Het is die van mij. Ik haal ‘m tevoorschijn en kijk wie er mij probeert te bereiken. Ondertussen merk ik dat de interesse van de verkoper ineens een stuk afgenomen is. Ik stoei wat met de ouderwetse knoppen en zie de verkoper denken: “O, hij heeft al een mobieltje. Dan komt hij vast alleen maar kijken.” Koortsachtig probeer ik me uit de menu’s te navigeren, maar het is al te laat. Er komt een nieuwe klant binnen. Daar gaat alle aandacht.
“Ja, maar ik kom voor een vaste aansluiting, hoor”, probeer ik nog.

Dit verhaal heeft meegedaan aan de door City2Cities
georganiseerde Kafka!- schrijfwedstrijd 
voor ultrakorte verhalen.